(πηγή: http://www.newbeast.gr). Ακόμα μία συνέπεια της υπεραλίευσης, πέραν από τη ζημιά στους πληθυσμούς των ψαριών και τη βιοποικιλότητα, αναδεικνύει νέα έρευνα που συνδέει τη μείωση των ψαριών με την καταγραφή λιγότερων νεοσσών στα θαλασσοπούλια.
Με μείωση μεγαλύτερη του ενός τρίτου στον πληθυσμό των ψαριών προκαλεί απειλή για τη ισορροπία ολόκληρου του οικοσυστήματος, κι αυτό φαίνεται πως ισχύει από την Αρκτική ως την Ανταρκτική και από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από μακρόχρονη χρόνια παρατήρηση, ενώ η ερευνητική ομάδα συνέκρινε την αφθονία των ψαριών με τον αναπαραγωγικό ρυθμό δεκατεσσάρων ειδών πουλιών που ζουν στις ακτές και τη θάλασσα και τρέφονται κατά κύριο λόγο με σαρδέλες, γαύρους, ρέγγες και γαρίδες. Όσο λιγοστεύει η τροφή για τα πουλιά, τόσο περιορίζεται και το αναπαραγωγικό τους αποτέλεσμα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως όσο η τροφή αυξάνει, μεγαλώνει και η αναπαραγωγή, καθώς παρεμβαίνουν κι άλλοι παράγοντες, όπως ο κορεσμός των ζωνών όπου φτιάχνουν τις φωλιές τους τα θαλασσοπούλια.
Με μείωση μεγαλύτερη του ενός τρίτου στον πληθυσμό των ψαριών προκαλεί απειλή για τη ισορροπία ολόκληρου του οικοσυστήματος, κι αυτό φαίνεται πως ισχύει από την Αρκτική ως την Ανταρκτική και από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό Ωκεανό. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από 450 χρόνια παρατήρησης (!) και η ερευνητική ομάδα συνέκρινε την αφθονία των ψαριών με τον αναπαραγωγικό ρυθμό δεκατεσσάρων ειδών πουλιών που ζουν στις ακτές και τη θάλασσα και τρέφονται κατά κύριο λόγο με σαρδέλες, γαύρους, ρέγγες και γαρίδες. Όσο λιγοστεύει η τροφή για τα πουλιά, τόσο περιορίζεται και το αναπαραγωγικό τους αποτέλεσμα. Αυτό δεν σημαίνει μάλιστα πως όσο η τροφή αυξάνει, μεγαλώνει και η αναπαραγωγή καθώς παρεμβαίνουν κι άλλοι παράγοντες, όπως ο κορεσμός των ζωνών όπου φτιάχνουν τις φωλιές τους.
